osadnictwo rolne
 
Encyklopedia PWN
osadnictwo rolne,
szczególny rodzaj reformy rolnej w Polsce, mający charakter akcji ogólnonar., dotyczący użytków rolnych na ziemiach zachodnich i północnych przejętych na własność państwa i włączonych do Państwowego Funduszu Ziemi;
budowa nowego ustroju rolnego na tych ziemiach i zasiedlanie ich odbywało się na podstawie dekretu z 1946 o ustroju rolnym i osadnictwie; występowało w postaci osadnictwa rolnego indywidualnego i grupowego; gospodarstwa rolne mogły otrzymać: osoby, które przybyły na te ziemie jako osiedleńcy (byli żołnierze, repatrianci itp.), osoby, które posiadały tam grunty przed 1946 za zgodą władz państw., oraz osoby, które przed 1945 mieszkały na tych ziemiach i otrzymały obywatelstwo pol.; gospodarstwa rolne nadawano odpłatnie w formie aktów administracyjnych. Osoby, które do 1951 nie uregulowały stanu prawnego posiadanej ziemi, dekretem z 1951 stały się z mocy prawa właścicielami gospodarstw nie przekraczających 15 ha użytków rolnych (20 ha w gospodarstwach hod.). Ustawa z 1958 wprowadziła sprzedaż gruntów z Państw. Funduszu Ziemi na zasadach prawa cywilnego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia