ornat
w Kościele katol. wierzchnia szata liturgiczna, od X w. używana wyłącznie przy odprawianiu mszy świętej;
[łac. ornatus ‘strój’],
ornat
Encyklopedia PWN
powstała w pierwszych wiekach chrześcijaństwa z płaszcza rzymskiego, zw. paenula; od XII w. używa się o. w 5 kolorach — zależnie od okresu roku liturgicznego, od określonych świąt i okazji; o. są wykonywane z kosztownych tkanin lub bogato haftowane; krój o. — zawsze z otworem pośrodku do wdziewania przez głowę — zmieniał się przez wieki; początkowo o. był dzwonowatym, całkowicie zamkniętym płaszczem, sięgającym stóp; później skracał się do kolan i od XIII w. został rozcięty po bokach; od XVI w. ustaliła się — stosowana z odmianami do dziś — forma zbliżona do wydłużonego prostokąta o zaokrąglonych krótszych bokach; o. są wykonywane bądź z jednego kawałka materiału (nie rozcinane), bądź z trzech łączonych szerokich, pionowych pasów, z których środkowy, na ogół bardziej ozdobny, nazywa się kolumną; od późnego średniowiecza kolumna ta miewała z tyłu (na plecach o.) kształt krzyża.
