oparzenie

oparzenie,

med. uszkodzenie tkanek (najczęściej skóry i błon śluzowych) spowodowane działaniem wysokiej temperatury, energii elektr., promieniowania jonizującego lub żrących środków chemicznych;

w zależności od głębokości uszkodzeń rozróżnia się 4 stopnie: I° zaczerwienienie i obrzęk skóry, bolesność; II° częściowa martwica skóry z obecnością cienkościennych pęcherzy wypełnionych surowiczym, przezroczystym płynem, silna bolesność; III° martwica całej grubości skóry ze zniszczeniem receptorów bólowych, co powoduje, że ten typ o. jest mniej bolesny; IV° martwica obejmuje głębiej leżące tkanki (mięśnie, ścięgna, kości) i narządy wewnętrzne. Oparzeniom towarzyszą często objawy wstrząsu, gł. wskutek zmniejszonej objętości krwi krążącej, a w późniejszym okresie skutki działania toksycznych produktów rozpadu tkanek i zakażenia. Natężenie objawów zależy od rozległości i głębokości powierzchni oparzonej; oparzenie ponad 1/2 pow. ciała jest zwykle śmiertelne. Leczenie polega na: zwalczaniu objawów wstrząsu, zapobieganiu zakażeniu i nadmiernej utracie osocza, a w przypadkach rozległych ubytków skóry — przeszczepianiu skóry.