opactwo
klasztor mnichów (benedyktynów, cystersów, trapistów) lub kanoników regularnych, pozostający pod władzą opata, zazwyczaj o dużej liczbie zakonników (nie mniej niż 12), prowadzących wspólne życie;
[łac. abbatia],
opactwo
Encyklopedia PWN
część opactw wyłączona spod jurysdykcji biskupiej wraz z podlegającymi im terytoriami tworzy tzw. opactwa nullia; najstarsze opactwo benedyktyńskie na Monte Cassino powstało w VI w.; w Polsce od XI w.; najbogatsze opactwa wraz z dobrami ziemskimi od XVI w. były nadawane przez królów pol. jako uposażenie biskupom i księżom świeckim — opatom komendatoryjnym; tzw. konkordat wschowski 1737 rozdzielił dobra opatów i opactw; w XIX w. kasata opactw pol., częściowo przywróconych po 1918 (Tyniec, Wąchock); także zespół budynków klasztornych (kościół, klasztor właściwy, zabudowania gosp. i dla służby), często ufortyfikowany (Sulejów).
