ołowiu octan

ołowiu octan,

sól kwasu octowego i ołowiu:

octan ołowiu(II), Pb(CH₃COO)₂ · 3H₂O, kryształy o gęstości 3,25 g/cm³, temperaturze topnienia 280°C; dobrze rozpuszczalne w wodzie; roztwory o.o. mają słodki smak (stąd dawna nazwa cukier ołowiany); otrzymywany w wyniku działania na tlenek lub węglan ołowiu(II) gorącym kwasem octowym; stosowany do otrzymywania innych związków ołowiu, dawniej do produkcji farb i zapraw; za pomocą nasyconego nim paska bibuły (papierek ołowiowy) można wykrywać siarkowodór (powstaje czarny siarczek PbS); rozpuszczając tlenek ołowiu(II) w obojętnym o.o., otrzymuje się zasadowy octan ołowiu(II); w stanie stałym uzyskano Pb(OH)₂ · Pb(CH₃COO)₂ i 2Pb(OH)₂ · Pb(CH₃COO)₂; roztwór zasadowego o.o. stosowano dawniej jako zewn. środek ściągający; octan ołowiu(IV), Pb(CH₃COO)₄, kryształy o gęstości 2,23 g/cm³, temperaturze topnienia 175°C; słabo rozpuszczalne w chloroformie i gorącym kwasie octowym, pod wpływem wody ulega rozkładowi.