ogary
 
Encyklopedia PWN
ogary
[węg.],
psy gończe różnych odmian (duże lub średnie, gł. czarno podpalane) używane do tropienia, osaczania, gonienia i napędzania zwierzyny
w dawnej Polsce — do polowań gł. na zające i lisy; z ogarów wywodzi się obecny ogar polski, wys. 55–65 cm, budowa silna, muskularna; tułów długi, głowa dość ciężka, uszy długie, wiszące; sierść na szyi i tułowiu średniodługa, na głowie i nogach krótka, gładka; umaszczenie czarne lub ciemnoszare, z żółtym podpalaniem; ogon gruby, średniodługi.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia