oboźny
 
Encyklopedia PWN
oboźny:
1) w dawnej Polsce urzędnik wojskowy powoływany doraźnie na każdą wyprawę wojenną przez hetmana i jemu podległy; odpowiedzialny za wyszukanie odpowiednich miejsc do obozowania podczas przemarszu wojska, urządzanie ich i zwijanie, także dowodzący taborem; od unii lubelskiej 1569 odrębny oboźny koronny i oboźny litewski;
2) od początków XVI w. urzędnik dworski mający pieczę nad powozami i wozami królewskimi, o randze dygnitarskiej, znaczeniem zbliżony do koniuszego czy kuchmistrza; od 1633 jednakowy urząd w Wielkim Księstwie Litewskim.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia