nowiniarska literatura, nowina, „pieśń nowa”,
forma masowej informacji o różnego rodzaju wydarzeniach; rozpoczynała się charakterystycznym — „Stała się nam nowina”,
nowiniarska literatura
Encyklopedia PWN
zazwyczaj była anonimową wierszowaną relacją, przekazywaną ustnie (śpiewaną), lub rozpowszechnianą za pomocą ulotek (z zapisem melodii); znana w całej Europie, w Polsce od XVI w. rozpowszechniana także drukiem; opowiadała o wojnach (Pieśń o kozackiej wojnie 1648), klęskach żywiołowych (Pieśń nowa żałosna o pożarze wileńskim 1645), wydarzeniach na dworze król., lokalnych sensacjach; do XVII w. uprawiana przez poetów w wierszach okolicznościowych (m.in. S. Kleryka, A. Władysławiusz), później kontynuowana przez wędrownych śpiewaków i dziadów proszalnych, pojawiała się na odpustach, jarmarkach, ulicy; jej tradycja ożyła zwłaszcza w okresie zaborów i okupacji, kiedy była nośnikiem treści patriotycznych i satyry polit.; zbiór utworów l.n. z XIX–XX w. zawiera antologia Karnawał dziadowski (1973).
