normowanie pracy

normowanie pracy,

ekon. ustalanie ilości czasu niezbędnie potrzebnego do wykonania określonej czynności lub wyrobu;

w wyniku normowania pracy są ustalane normy ilościowe, określające ilość wyrobu wyznaczoną do wykonania w jednostce czasu, lub normy czasu, określające ilość czasu wyznaczoną do wykonania jednostki wyrobu. Normy pracy można określać za pomocą metody sumarycznej lub analitycznej; określanie norm przy zastosowaniu metody sumarycznej może odbywać się na podstawie: a) szacunkowego określania pracochłonności operacji (norma szacunkowa); b) porównania ze znaną normą stosowaną przy analogicznej operacji (norma porównawcza); c) danych statystycznych dotyczących faktycznego zużycia czasu na wykonanie danej operacji (norma statystyczna); normy te są ustalane dla całej operacji, a więc także dla jej poszczególnych elementów. Metoda sumaryczna nie określa jednak czasu rzeczywiście niezbędnego do wykonania operacji. Metoda analitycznej natomiast, opierająca się na analizie procesu technologicznego, organizacji produkcji i badaniu metod pracy, pozwala ustalić normy techniczne uzasadnione, określające czas niezbędny do wykonania operacji w warunkach zgodnych z zasadami prawidłowej organizacji pracy, przez robotnika o odpowiednich kwalifikacjach, przy zastosowaniu technicznie i ekonomicznie właściwych urządzeń, narzędzi i metod pracy. Do dokonywania pomiarów czasu pracy w celu ustalenia normatywów i norm służą: 1) chronometraż; 2) fotografia czasu (dnia) roboczego; 3) migawkowa obserwacja dnia roboczego. Celem normowania pracy jest racjonalna gospodarka siłą roboczą. pracy.