normatywizm
prawo współcz. kierunek teorii państwa i prawa stworzony przez H. Kelsena;
[łac.],
normatywizm
Encyklopedia PWN
normatywizm opiera się na swoistej metodzie normatywnej, która z kolei oparta na filoz. przesłankach neokantyzmu, przekształca pozytywist. metodę formalno-dogmatyczną (pozytywizm prawniczy); normatywizm przeciwstawiając na różnych płaszczyznach sferę powinności (Sollen), do której zalicza normy prawne, sferze bytu (Sein), eliminuje z prawoznawstwa analizy hist., psychol., socjol., polit., etyczne. Powstała w ten sposób „czysta teoria prawa” sprowadza badanie prawa do analizy normy prawnej i systemu prawa. Krytyka normatywizmu dotyczy podstaw filoz.-metodol. tego kierunku, jego formalizmu, oderwania od społ. i psychol. aspektów zjawisk prawnych.
