nawodne osady

nawodne osady, osady palowe, palafity,

archeol. kompleksy budowli mieszkalnych i gosp. wznoszonych na palach, a właściwie na konstruowanych na nich pomostach nad lustrem wody, gł. przy brzegach jezior, ewentualnie rzek;

domy na pomostach, budowane techniką zrębową lub o ścianach plecionkowych, obrzucanych gliną; dachy kryte słomą, trzciną lub korą; osady otaczano niekiedy palisadą i łączono z lądem mostem (jez. Orzysz, woj. warmińsko-mazurskie); o.n. budowała większość ludów od okresu neolitu do epoki żelaza, a także późniejsze ludy prymitywne Nowej Gwinei, Afryki, Ameryki Południowej; w Europie spotykane w Austrii, Francji, północnych Niemczech, na Węgrzech i w Szwajcarii, nieco odmienne — w Irlandii i Szkocji (crannogi), w Polsce — na Pojezierzu Mazurskim (do wczesnego średniowiecza).