narodowe szkoły w muzyce,
grupy kompozytorów powstające od poł. XIX w. w wielu krajach eur. i tworzące pod wpływem rosnącego poczucia odrębności nar., działające także w XX w.;
narodowe szkoły w muzyce
Encyklopedia PWN
wykształciły kierunek nar. w muzyce swojego kraju poprzez nawiązywanie do rodzimego folkloru i nar. tradycji muz. oraz podejmowanie nar. tematyki hist., gł. w operach i utworach programowych; najwcześniej powstała szkoła ros. (M. Glinka, A. Dargomyżski i kompozytorzy Potężnej Gromadki); szkołę czeską reprezentowali B. Smetana, A. Dvořák, L. Janaček; nar. szkoły w muzyce powstały także we Francji (C. Franck i kompozytorzy zgrupowani wokół Schola Cantorum), w Danii (N. Gade, J.P. Hartmann), Szwecji (A. Söderman, I. Hallström), Norwegii (H. Kjerulf, R. Nordraak, E. Grieg, Ch. Sinding), Finlandii (R. Pacius, J. Sibelius), Wielkiej Brytanii (W.S. Bennett, Ch. Parry, Ch. Stanford, A. Mackenzie), na Węgrzech (F. Erkel, M. Mosonyi), w Hiszpanii (F.A. Barbieri, F. Pedrell, I. Albéniz, E. Granados, M. da Falla); w muzyce pol. nurt nar. wyraził się najpełniej w twórczości F. Chopina i S. Moniuszki.
