mosiądze,
stopy miedzi, w których gł. dodatkiem stopowym (powyżej 2%) jest cynk.
mosiądze
Encyklopedia PWN
M. odlewnicze cechuje dobra lejność (dobre wypełnianie form), ich wadą jest parowanie cynku w temperaturze odlewania (950–1100°C) oraz duży skurcz odlewniczy (do 2%); stosowane na części maszyn, armatury, silników. M. do przeróbki plastycznej dzieli się na dwuskładnikowe ołowiowe oraz wieloskładnikowe bezołowiowe, zw. także mosiądzami specjalnymi. M. dwuskładnikowe (3–41% cynku) są najbardziej rozpowszechnionymi stopami miedzi; do zawartości 30% cynku stosuje się obróbkę plast. na zimno (cienkie blachy i druty), powyżej 32% cynku — na gorąco. Wytwarza się z nich rurki włosowate i chłodnicowe, wężownice, membrany manometrów, łuski amunicyjne, części maszyn tłoczone i kute. M. ołowiowe (32–43% cynku i 0,7–3,7% ołowiu) są przeznaczone na części obrabiane skrawaniem i wykorzystywane m.in. w przemyśle maszyn., m. specjalne— w przemyśle samochodowym, okrętowym i elektromaszynowym. Osobną grupę m. do przeróbki plast. stanowią m. wysokoniklowe — wieloskładnikowe stopy miedzi z cynkiem, niklem i manganem, ze względu na srebrzyste zabarwienie nazywane także nowym srebrem (dawniej alpaką); m. wysokoniklowe odznaczają się dużą plastycznością i tłocznością, dobrą sprężystością, wysoką odpornością na korozję, dobrą spawalnością i lutownością; są produkowane w postaci blach, taśm, prętów i drutów, stosowane na elementy sprężyste w telekomunikacji i elektrotechnice, oprawy narzędzi lekarskich, okucia, wyroby galanteryjne i jubilerskie, sztućce (pod plater) i in.
