morfologia roślin,
dział botaniki zajmujący się budową roślin;
morfologia roślin
Encyklopedia PWN
morfologia roślin w węższym znaczeniu zajmuje się zewnętrznie uchwytnym ukształtowaniem roślin (budowa wewn. należy do anatomii roślin); wtedy przedmiotem badań mofrologii roślin są odrębne zewnętrznie części rośliny zarówno jednokomórkowej, jak i wielokomórkowej; za twórcę morfologii roślin uważa się J.W. Goethego i A.P. de Candolle’a (XVIII/XIX w.). Morfologia roślin dzieli się na: morfologię roślin porównawczą — zajmuje się nauk. wyjaśnianiem pochodzenia filogenetycznego organów (na podstawie materiałów paleobot.) oraz sprowadzaniem różnorodnych postaci roślinnych do podstawowych typów morfologicznych, jak również określaniem ogólnych prawidłowości zewn. budowy roślin; morfologia roślin rozwojowa — zajmuje się rozwojem ontogenetycznyym roślin, zmierza do poznania praw rządzących morfogenezą; morfologia roślin eksperymentalna — bada doświadczalnie zależność cech budowy od wewn. i zewn. warunków rozwoju roślin; zadaniem morfologii roślin funkcjonalnej jest poznanie zależności między szczegółami budowy organu a pełnioną funkcją — bada np. biomech. uwarunkowania kształtów (np. zbieżystość łodyg), uwarunkowania mimetyczne (np. w budowie kwiatów, we wzorach plamistości liści), a organy grupuje na zasadzie podobieństwa funkcji oraz struktury, m.in. organy zapasowe (bulwiaste łodygi, pąki i korzenie), organy fotosyntetyzujące (natury liściowej i łodygowej). Badania w zakresie morfologii roślin są prowadzone w ścisłym związku z innymi dyscyplinami bot., np. anatomią i cytologią, fizjologią, ekologią.
