mogolskie miniatury

mogolskie miniatury,

dzieła indyjskiego malarstwa miniaturowego, powstające w okresie panowania cesarzy Akbara (panował 1556–1605) i Dżahangira (1605–27) z dynastii Wielkich Mogołów i prezentujące zbliżone cechy stylistyczne.

Niektóre cechy charakterystyczne tego malarstwa — przepych, rozmach, wysmakowane detale i finezja — występowały już w okresie panowania ich poprzedników: Babura (1526–30) oraz Humajuna (1530–40, 1555–56).

Mogolskie miniatury łączyły tradycje malarstwa środkowego Wschodu, zwłaszcza sztuki perskiej, z perspektywą i modelunkiem renesansu europejskiego. Charakteryzowały się głębokim, perspektywicznym tłem, złożoną kompozycją, żywą narracją, rozległymi, śmiałymi formami i techniczną precyzją. Były zarówno ilustracjami manuskryptów, jak i samodzielnymi dziełami (od XVII w.), często zbieranymi w albumy. Twórcy czerpali tematy gł. z życia dworskiego i biografii cesarzy, wielką dojrzałość osiągnęły portrety umiejętnie wydobywające osobowość postaci, a także studia roślin i zwierząt. Do najcenniejszych dzieł tego okresu należą ilustracje epickiego dzieła Hamzaname [‘księga Hamzy’] (1560–74) oraz Tutiname [‘księga papugi’] (1580) — dzieło 2 największych artystów dworu mogolskiego: Daswantha i Basawana. Za panowania Szahdżahana (1627–58) mogolskie malarstwo miniaturowe wstąpiło w fazę schyłkową; do jego upadku przyczyniło się panowanie Aurangzeba (1658–1707), ortodoksyjnego muzułmanina sunnickiego, który 1680 zakazał uprawiania na swym dworze muzyki i sztuk plastycznych.

Czyngis-chan dzieli imperium pomiędzy swych synów, indyjska miniatura, ok. 1596 — Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork

Mahomet, miniatura mogolska