młocarnia

młocarnia,

roln. maszyna służąca do wydzielania nasion z kłosów, strąków, kolb, główek, torebek;

maszyna samodzielna (stacyjna) lub zespół roboczy w kombajnie zbożowym. Młocarnia składa się z 2 zasadniczych podzespołów: obracającego się bębna i nieruchomego klepiska, opasującego na części obwodu bęben. Między tymi podzespołami jest szczelina omłotowa, przez którą przechodzi młócony materiał; ma ona szerokość od kilkunastu do kilkudziesięciu mm na wlocie i stopniowo zwęża się do kilku lub kilkunastu mm w kierunku wylotu. Wyróżniane są 2 podstawowe zespoły młócące: zębowy (sztyftowy) i cepowy (listwowy), których nazwy pochodzą od elementów roboczych. W zespole zębowym, obecnie rzadko stosowanym, na obwodzie bębna oraz w klepisku wzdłuż linii śrubowej są rozmieszczone specjalnie ukształtowane zęby (sztyfty). W zespole cepowym do tarcz osadzonych na wale bębna są mocowane równolegle do osi bębna odpowiednio profilowane listwy (cepy), mające na swoich grzbietach skośne karby. Klepisko ma postać sita utworzonego z poprzecznych, prostokątnych stalowych listew równoległych do osi bębna oraz szeregu stalowych drutów, przechodzących przez otwory wywiercone w listwach. Ponad 80% nasion wydzielanych podczas omłotu przesiewa się przez otwory w klepisku, natomiast pozostała część wraz ze słomą jest kierowana na wytrząsacze, na których następuje oddzielenie nasion znajdujących się w wymłóconej słomie. W młocarniach stacyjnych, do niedawna jeszcze powszechnie stosowanych, a obecnie wypartych przez kombajny zbożowe, równocześnie z omłotem następowało czyszczenie nasion za pomocą strumienia powietrza wytwarzanego przez wentylator i zestawu sit oraz sortowanie nasion na frakcje wg wielkości. Za wynalazcę maszyny do młócenia nasion uważa się szkockiego mechanika A. Meiklego. W 1835 zbudowano zespół młócący zębowy.