minejskie państwo,
organizm państw. na Płw. Arabskim (Al-Dżauf), zał. pod koniec V w. p.n.e.;
minejskie państwo
Encyklopedia PWN
arabskie plemię Minejczyków (arabskie Ma’in) — znane ze Starego Testamentu jako Meunici lub Meinici (1. Księga Kronik 4,41, 2. Księga Kronik 26,7), a przez geografów gr. i rzymskich nazywane Minaei — ok. 1500 wywędrowało z Arabii Centralnej do Jemenu, utworzyło swoje państwo Ma’in w północnej części Arabii Felix (ob. Jemen) ze stolicą w Jasil (ob. Barakisz), a następnie w Karnawu; władzę w państwie sprawował król (malik); odgrywało ono znaczną rolę w handlu pomiędzy Arabią Południową a miastami i państwami nad M. Śródziemnym (tzw. szlak wonności); ok. 115 zostało pokonane przez Himjarytów; w p.m. panowała politeistyczna religia południowoarabska, na szczycie panteonu stał bóg księżyca Wadd, bóg planety Wenus Attar oraz bóg Słońca Nakra; słynne inskrypcje minejskie z Al-Uli pochodzą z ok. 450.
