miecznictwo
 
Encyklopedia PWN
miecznictwo,
rzemiosło zajmujące się wyrobem, oprawą i ostrzeniem mieczy, szpad, szabel, pałaszy i innej broni siecznej, a także oprawą kling i dorabianiem do nich jelców, głowni i rękojeści;
uprawiane od starożytności, w Polsce najstarsze wzmianki z XIII–początku XIV w. (Wrocław, Kraków); odrębne cechy miecznicy tworzyli głównie w dużych miastach, na ogół jednak wchodzili w skład zbiorowych cechów metalowych; w XVI–XVII w. największymi ośrodkami miecznictwa były: Gdańsk, Kraków, Lwów, Poznań i Warszawa; jako odrębne rzemiosło miecznictwo przestało istnieć w XIX w.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia