mickiewiczowska strofa,
strofa składająca się z wersów kształtowanych anapestem, wprowadzona do poezji pol. przez A. Mickiewicza;
mickiewiczowska strofa
Encyklopedia PWN
występuje w 2 postaciach: 4-wersowej (przeplot wersów 4-stopowych z 3-stopowymi): „Stary Budrys trzech synów, tęgich jak sam Litwinów, / Na dziedziniec przyzywa i rzecze: / Wyprowadźcie rumaki i narządźcie kulbaki, / A wyostrzcie i groty i miecze.” (Mickiewicz Trzech Budrysów), oraz 6-wersowej, w której po 2 wersach 2-stopowych następuje wers 3-stopowy: „Źle, źle zawsze i wszędzie, / Ta nić czarna się przędzie. / Ona za mną, przede mną i przy mnie, / Ona w każdym oddechu, / Ona w każdym uśmiechu, / Ona we łzie, w modlitwie i w hymnie...” (C. Norwid Moja piosnka); s.m. nie była stosowana często, ale można ją jeszcze znaleźć w poezji okresu II wojny światowej (w twórczości K.K. Baczyńskiego) i powojennej (m.in. u A. Słonimskiego), gdzie stała się znakiem nawiązań do romantyzmu i poezji Wielkiej Emigracji.
