manganu tlenki

manganu tlenki,

nieorg. związki manganu z tlenem; mangan występuje w nich na II, III, IV lub VII stopniu utlenienia:

1) tlenek manganu(II), MnO, szarozielony proszek; trudno rozpuszczalne w wodzie, roztwarza się w kwasach, dając sole manganu(II); łatwo utlenia się; można go otrzymać przez prażenie soli manganu(II) (np. węglanu) w atmosferze beztlenowej lub redukcję t.m. na wyższym stopniu utlenienia wodorem; 2) tlenek manganu(III), tritlenek dimanganu, Mn₂O₃, czarny proszek otrzymywany w wyniku ogrzewania ditlenku manganu, roztwarza się w kwasach, dając sole manganu(III); 3) tlenek manganu(IV), ditlenek manganu, pot. zw. braunsztynem, MnO₂, czarnobrunatny proszek, prawie nierozpuszczalny w wodzie, roztwarza się w kwasach i, słabiej, w zasadach; ma właściwości utleniające i katalityczne; tworzy odmiany polimorficzne, występujące w przyrodzie jako minerały, gł.: piroluzyt i polianit, będące rudami manganu; stosowany m.in. jako składnik sykatyw, jako depolaryzator w ogniwie Leclanchégo, do odbarwiania szkła; 4) tlenek manganu(VII), heptatlenek dimanganu, Mn₂O₇, bezwodnik kwasu manganowego(VII) HMnO₄, zielonobrązowa oleista ciecz, silny utleniacz; 5) tlenek manganu(II i IV), Mn₃O₄, czarny, najtrwalszy spośród tlenków manganu; występuje w przyrodzie jako minerał hausmanit. Niższe tlenki: MnO i Mn₂O₃ mają właściwości zasadowe, MnO₂ — amfoteryczne, Mn₂O₇ — kwasowe.