malajska literatura

malajska literatura,

literatura w języku malajskim. Najdawniejszy zabytek poezji malajskiej pochodzi z końca XIV w., właściwy początek l.m. przypada jednak na XV w.

W tym czasie ustaliła się forma pantunu, jednego z najważniejszych rodzajów rodzimej poezji z XV w. pochodzi również Hikayat pelanduk jenaka [‘powieść o chytrym jelonku’] — cykl bajek zwierzęcych oraz bardzo popularna, zmalaizowana przeróbka sanskr. eposu Ramajana — Hikayat Seri Rama [‘powieść o Seri Ramie’], napisana prozą; w tym czasie pojawiła się forma poezji epickiej syair (Syair Bidasari ‘pieśń o pięknej Bidasari’). W grupie utworów hist. i romansów awanturniczych na tle hist. wyróżniają się 2 arcydzieła prozy malajskiej: Sejarach Melaju [‘kroniki malajskie’] i Hikayat Hang Tuah [‘powieść o Hang Tuahu’], obydwa z pocz. XVII w.; Hikayat Abdullah [‘powieść o Abdullahu’] z poł. XIX w. to autobiografia Abdullaha bin Abdulkadira Munshiego, prekursora i twórcy współcz. literatury malajskiej. Dalszy rozwój literatury malajskiej należy do historii literatury Malajów i dzisiejszej Malezji oraz literatury indonez. (w języku bahasa indonesia — odmiany języka malajskiego).