maczuga
jeden z najstarszych rodzajów broni obuchowej, w kształcie pałki grubszej na jednym końcu;
[rum.],
maczuga
Encyklopedia PWN
pocz. gruby, sękaty kij (do 1 m dł.), którego grubszy koniec służył do zadawania ciosów; w tej postaci był używany od paleolitu i przetrwał do XVII w. jako broń chłopska; z czasem w Niemczech pojawiła się odmiana m., tzw. Morgenstern, z drewnianą głowicą nabijaną ostrymi kamieniami, później żel. kolcami lub gwoździami; m. z głowicą metal., tzw. wekiera, była w użyciu w XIII–XIV w.
