londyńska szkoła językoznawstwa
 
Encyklopedia PWN
londyńska szkoła językoznawstwa,
terminem tym określa się 3 różne, choć wzajemnie powiązane zjawiska w językoznawstwie ang. 1930–60;
1) szkołę fonetyki, która dzięki pracom D. Jonesa, jednego z najwybitniejszych fonetyków bryt., scaliła ang. tradycję fonetyki praktycznej ze strukturalistyczną koncepcją fonemu; 2) szkołę antropologii i etnografii rozwijaną przez B. Malinowskiego, którego prace wywarły zasadniczy wpływ na językoznawczą teorię znaczenia; 3) szkołę skupioną wokół J.R. Fitha, który odrzucił współcz. sobie koncepcje fonemu i stworzył oryginalną teorię fonologiczną — analizę prozodyczną; teoria języka Firtha (do której włączył koncepcję znaczenia Malinowskiego, nadając jej charakter abstrakcyjny), twórczo rozwijana w latach 60. przez jego uczniów (m.in. M.A.K. Halliday), jest znana pod nazwą językoznawstwo neofirthowskie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia