ławnik,
w średniowiecznych miastach polskich początkowo członek zarządu miejskiego, od XIII w. ławy sądowej;
ławnik
Encyklopedia PWN
1919–39 członek zarządu miejskiego lub gminnego, wybierany przez radę; od 1950 pochodzący z wyboru członek składu orzekającego w sądach rejonowych i wojewódzkich (od 1999 okręgowych) w sprawach karnych i cywilnych, rozpoznawanych w I instancji na rozprawie, z wyjątkami przewidzianymi ustawą (sąd orzeka z reguły w składzie 1 sędziego i 2 ławników, a w sprawach o najcięższe przestępstwa — 2 sędziów i 3 ławników); ławnicy są niezawiśli i mają z sędziami równe obowiązki i uprawnienia, nie mogą tylko przewodniczyć rozprawie; ławnicy są wybierani na 4 lata przez rady gmin do wszystkich sądów działających na obszarze właściwości określonego sądu okręgowego.
