landgraf
 
Encyklopedia PWN
landgraf
[niem.],
w cesarstwie niem. od XII w. tytuł feudalny;
początkowo naczelnik okręgu składającego się z kilku hrabstw, następnie (do 1806) udzielny władca terytorialny; tytuł landgrafa nosili m.in. władcy Turyngii i Hesji.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia