krioterapia
metoda leczenia niskimi temperaturami (poniżej –100°C);
[gr. krýos ‘lód’, ‘zimno’, therapeía ‘opieka’, ‘leczenie’],
krioterapia
Encyklopedia PWN
obniżenie temperatury zmniejsza szybkość przewodnictwa nerwowego i obniża reaktywność obwodowych zakończeń czuciowych, w tym również regulujących napięcie mięśniowe, zwęża naczynia krwionośne i tym samym zmniejsza przepływ krwi, zwalnia metabolizm tkanek, zmniejsza uwalnianie histaminy, wytwarzanie chłonki oraz przepuszczalność błon komórkowych (co hamuje powstawanie obrzęków), natomiast zwiększa wydzielanie β-endorfin, neuropeptydów o silnym działaniu przeciwbólowym. Krioterapia jest stosowana w leczeniu: niektórych chorób reumatycznych, chorób zapalnych układu ruchowego, chorób zwyrodnieniowych tkanek miękkich i łącznej, oparzeń, stanów pourazowych (m.in. w kriokomorach i kriokabinach); w kosmetyce i dermatologii krioterapia jest stosowana do leczenia łojotoku, łysienia plackowatego, w medycynie sport. w urazach ścięgien i mięśni (zamrażanie tkanek krioaplikatorami).
