konserwatorium
 
Encyklopedia PWN
konserwatorium
[wł.],
nazwa nadawana uczelniom muz., wywodząca się od nazwy zakładanych w XVI w. we Włoszech zakładów opiekuńczych dla dzieci (conservatorio), w których kształcono je przede wszystkim w zakresie muzyki, zwłaszcza śpiewu;
pierwsze tego typu k. powstało w Neapolu 1537 (S. Maria di Loreto); w XVIII w. we Włoszech k. służyły wyłącznie dydaktyce muz. i stały się wzorem szkół tego typu. Poza Włochami pierwsze k. założono w Paryżu (1784, nazwa Conservatoire od 1795); następnie w Pradze (1811), Wiedniu (1817), Londynie (1822), Lipsku (1843), Petersburgu (1862). W Polsce działały w Warszawie: od 1810 klasa śpiewu i gry instrumentalnej w Szkole Dram. Teatru Narodowego, od 1817 Szkoła Elementarna Muzyki i Sztuki Dram., od 1819 Inst. Muzyki i Deklamacji, przekształcony 1820 w k., w którego ramach istniała 1826–31 Szkoła Główna Muzyki; 1835 przy Teatrze Wielkim utworzono Szkołę Dram. i Śpiewu, 1862 powstał Inst. Muzyczny Warsz., przemianowany 1919 na K. Muz.; we Lwowie k. powstało 1880, w Krakowie 1887; po 1945 nastąpił w Polsce podział na podstawowe, średnie i wyższe szkoły muz. (ostatnie przemianowane 1980 na akad. muz.).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia