kolektor
elektr.:
[łac. collector ‘zbierający’],
kolektor
Encyklopedia PWN
1) jedna z elektrod w tranzystorze bipolarnym; obszar półprzewodnika tworzący złącze p-n z bazą tranzystora; ma zdolność gromadzenia odbieranych z bazy mniejszościowych nośników ładunku; na schematach elektr. oznaczany literą K lub C;
2) w niektórych lampach elektronowych mikrofalowych elektroda o dodatnim potencjale, zbierająca elektrony, które już wykonały określone zadanie;
3) dawna nazwa komutatora w maszynie elektrycznej.
