kobza
 
Encyklopedia PWN
kobza
[ukr. < tur.],
lud. instrument muz. z grupy chordofonów szarpanych (chordofony), rodzaj lutni pochodzenia arabskiego, w Europie znana od średniowiecza;
instrument o 8–12 strunach strojonych po 2 lub 3 unisono; struny (jelitowe i metal.) szarpie się plektronem; instrument pochodzenia arab., pojawił się w Europie w średniowieczu; w Polsce popularny zwłaszcza w XVI i XVII w.; obecnie znany jako instrument lud. w Rumunii i na Ukrainie; w Polsce od XIX w. często nazwą „kobza” mylnie określa się dudy.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Kobza rys. B. Wróblewski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia