kmieć
 
Encyklopedia PWN
kmieć:
1) w średniowieczu termin powszechny w całej Słowiańszczyźnie — w znaczeniu ogólnym oznaczał wasala, lennika, człowieka zależnego w wyniku posiadania przez niego beneficjum, nadanego przez zwierzchnikaw Polsce XI–XIII w. także określenie wyższego urzędnika księżęcego, przez większość badaczy utożsamiane z baronem lub komesem;
2) podstawowa warstwa ludności wiejskiej w Polsce XIII–XIX w., użytkownicy gospodarstw uważanych w danym okresie, regionie i typie dóbr za pełnorolne; początkowo przynajmniej 1-łanowych, później na ogół coraz mniejszych, uważanych w danym okresie, regionie i typie dóbr za pełnorolne; XIII–XIV w. obciążeni czynszami i daninami w naturze, później przede wszystkim pańszczyzną sprzężajną, świadczoną do końca XVIII w. w coraz większym wymiarze; stosunkowo nieliczną grupę stanowili kmiecie czynszowi (np. olędrzy); w XIX w. pojęcie kmieci jako odrębnej warstwy chłopskiej zanikło, oznaczając zamożnych chłopów.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia