kendo
dyscyplina sportu, w której zawodnicy walczą trzymanym oburącz mieczem (shinai) wykonanym z bambusa;
[jap. ken ‘miecz’, dō ‘droga’] 
,
, kendo
Encyklopedia PWN
walka trwa od 2 do 5 min lub do uzyskania przez zawodnika dwóch punktów (ipponów); zdobywa się je przez trafienia w głowę, bark, tułów, rękę lub pchnięcie w gardło; walka toczy się na polu o wymiarach 9 × 9 m albo 11 × 11 m; walczący są chronieni maskami, rękawicami i pancerzami. Kendo wywodzi się ze starojap. sztuki władania mieczem — kenjitsu (kenjutsu); zasady współcz. kendo opracował w XIX w. Nakanishi Chuta; 1871 k. — nar. sport Japonii — zostało wprowadzone do szkół jako obowiązkowy element wychowania fiz.; 1970 powstała International Kendo Federation (IKF), która co 3 lata organizuje mistrzostwa świata; w Polsce pierwsza sekcja kendo została zał. 1973 w Łodzi przez jap. studenta Mizushimę Takao.
