kaseta magnetofonowa

kaseta magnetofonowa, kaseta audio,

kaseta z taśmą magnet. służąca do zapisywania i odtwarzania dźwięku przy użyciu magnetofonu kasetowego;

gł. zadaniem k.m. jest zapewnienie warunków do prawidłowego przesuwania się taśmy względem głowic magnetofonu, a także ochrona taśmy przed czynnikami zewn. (zanieczyszczeniami, mech. uszkodzeniami).

K.m. została oprac. 1963 w firmie Philips w postaci tzw. kasety kompaktowej CC (ang. Compact Cassette) z taśmą o szer. 3,81 mm (0,15 cala), przesuwającą się z prędkością 4,76 cm/s ( cala/s). Kształt i zasadnicza konstrukcja kasety CC zmieniły się nieznacznie od chwili jej powstania, znaczne zmiany dotyczą rodzaju stosowanej taśmy magnetycznej i materiałów konstrukcyjnych oraz wyglądu zewnętrznego. Wymiary kaset CC oraz typ stosowanego w niej nośnika są ustalane przez międzynar. normy (normy IEC) i zgodnie z nimi dzieli się je na 4 grupy o ściśle określonych właściwościach, oznaczone odpowiednio: IEC I, II, III, IV.

Parametry konstrukcyjne kaset najlepszych firm są odtwarzane z dokładnością 10^–6 m. Kaseta CC ma dł. 100, szer. 64 i grub. 9 mm (12 mm w części zamocowania elementów prowadzących taśmę) i przelotowe otwory na wałki napędowe (może pracować na obu stronach); grubość taśmy magnet. wynosi 18, 12 lub 9 µm (czasy zapisywania i odczytywania obu stron kasety wynoszą odpowiednio 60, 90 i 120 min).

W 1991 w firmie Philips oprac. cyfrową kasetę kompaktową DCC (ang. Digital Compact Cassette) o takiej samej szerokości i długości jak kaseta CC, grub. 9,6 mm; ma ona nieprzelotowe otwory na wałki napędowe, a zatem może pracować tylko po jednej stronie; dwukierunkowy zapis (odczyt) jest realizowany za pomocą głowic o specjalnej konstrukcji (dwóch stałych zespołów głowic lub jednego obracanego). Otwory na wałki napędowe i otwory do wprowadzenia głowic oraz układ przesuwania taśmy są zakryte metal. osłoną, która odsuwa się samoczynnie po włożeniu kasety do magnetofonu.