kantor
hist.:
[niem. < fr.],
kantor
Encyklopedia PWN
1) komórka organizacyjna przedsiębiorstwa, zajmująca się dokumentacją działalności podstawowej (kancelaria, biuro);
2) określenie całego przedsiębiorstwa (kantor bankowy);
3) zamiejscowe przedstawicielstwo przedsiębiorstwa; XIII–XVI w. istniały kantory Hanzy niemieckiej — wydzielone obszary w miastach, z którymi ona utrzymywała szczególnie intensywne stosunki handlowe; otrzymywały one od miejscowych władz terytorialnych szczególne przywileje, niekiedy cieszyły się autonomią sądową, znajdowały się w nich zajazdy, magazyny, czasami także kościół; istniały w Brugii (później w Antwerpii), Londynie, Bergen (Norwegia), Nowogrodzie Wielkim i Kownie.
