kancona
lit. jedna z najstarszych form poezji wł. (XIII–XIV w.);
[wł. canzone ‘pieśń’],
canzona,
kancona
Encyklopedia PWN
przeniesiona z poezji prowansalskiej; rodzaj kilkunastozwrotkowego poematu lirycznego o dowolnej liczbie wierszy i nie więcej niż 3 jednakowo rozłożonych rymach w zwrotce; ostatnia zwrotka była zwykle krótsza od pozostałych; tematem k. była miłość i przygody wojenne; stopniowo uniezależniła się od związanego z nią akompaniamentu, stając się samodzielnym gatunkiem lit.; spośród najznakomitszych twórców k. należy wymienić Dantego Alighieri, który sprecyzował także reguły gatunku, F. Petrarkę i T. Tassa; w XIX w. formą k. posłużył się G. Leopardi dla wyrażenia uczuć patriotycznych.
