kamienica,
arch. termin używany na określenie co najmniej jednopiętrowego, murowanego miejskiego domu mieszkalnego;
kamienica
Encyklopedia PWN
termin specyficznie pol. (w językach obcych domy mieszkalne niezależnie od budulca mają jedno określenie); w ciągu XV w. ustalił się typ późnogot. kamienicy miejskiej 2- lub 3-traktowej, bardzo wąskiej (szer. fasady nawet poniżej 3 m), kilkupiętrowej z wysokim dachem dwuspadowym, ujętym od frontu szczytem (tzw. kamienica szczytowa); parter mieścił sień i pomieszczenia handl., piętra — izby mieszkalne; okna wąskie, podzielone kam. słupkami; wewnątrz głębokie nisze arkadowe obejmowały często po kilka okien. W 2. poł. XVI i 1. ćwierci XVII w. zmienił się układ i wielkość okien; wzrosła liczba pomieszczeń, choć układ wnętrza pozostał w zasadzie bez zmian; pojawiły się dziedzińce arkadowe; oprócz kamienicy szczytowej występowały kamienice podcieniowe (w Polsce łączone często z kamienicą attykową). W okresie baroku kamienica nawiązywała do wzorów pałaców miejskich. W XVII w. w Anglii pojawił się typ domu jednorodzinnego, który przetrwał do naszych czasów. W ciągu XVIII i XIX w. wykształcił się (najpierw w Wielkiej Brytanii i Francji) typ kamienicy czynszowej, która w 2. poł. XIX w. przybrała formę wielokondygnacjowej budowli o szerokiej fasadzie, oficynach, zróżnicowanych pod względem standardu oddzielnych mieszkaniach. Architektura konstruktywistyczno-funkcjonalna XX w. zapoczątkowała tendencje do polepszania warunków sanitarnych i podnoszenia standardu kamienic.
