kaduk
 
Encyklopedia PWN
kaduk
[łac. caducus ‘padający’],
w staroż. Rzymie prawnie ustanowione dziedzictwo, które z różnych powodów nie mogło być objęte;
w średniowieczu bezdziedziczne dobra przypadały panującemu; w dawnej Polsce spadek pozostawiony bez testamentu przez właściciela, który nie miał krewnych (do 8 stopnia), przypadał królowi (kaduk po szlachcicu musiał król nadać szlachcie); kaduk po chłopach przypadał ich panu; prawem kaduka — bez podstawy prawnej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia