justycjariusz
 
Encyklopedia PWN
justycjariusz
[niem. < łac.],
XIV–XVI w. zw. także oprawcą:
1) w dawnej Polsce urzędnik policyjno-sądowy; występował głównie w Małopolsce od XIV do schyłku XV w., na Mazowszu do 1. połowy XVI w.; zajmował się ściganiem złoczyńców (rozbójników, profesjonalnych złodziei itp.), śledztwem i wymierzaniem sprawiedliwości;
2) w Galicji 1784–1848 urzędnik sądownictwa patrymonialnego (dominialnego) we wsiach i prywatnych miasteczkach; rozpatrywał sprawy cywilne i pomniejsze karne nieszlachty.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia