język prawny i prawniczy,
języki związane z prawem, będące odmianą i specjalizacją naturalnego języka potocznego stanowiącego ich wspólne źródło.
język prawny i prawniczy
Encyklopedia PWN
Język prawny — język, w którym formułuje się prawo, gł. język aktów normatywnych; między językiem prawnym i językiem naturalnym występują różnice semantyczne, gdy jednakowe zwroty w obu językach mają odmienne znaczenie, np. słowo „powód”. W języku prawnym są też używane terminy, które nie występują w języku potocznym i zostały wprowadzone dla oznaczenia określonych instytucji, np. „proces adhezyjny”. Zwroty formułowane w języku prawnym są traktowane jako reguły postępowania, stąd też dominującą funkcją, którą im się przypisuje, jest funkcja wpływająca; język prawny jest językiem prawodawcy, język prawniczy zaś — językiem prawników i osób mówiących o prawie. W języku prawniczym są formułowane zarówno teksty orzeczeń sądowych i decyzji adm., jak i wypowiedzi z dziedziny prawoznawstwa. Za uzasadnione, choć wywołujące kontrowersje, uważa się rozgraniczenie wielu języków prawniczych; są to gł.: język prawniczy praktyki, w którym są formułowane akty stosowania prawa wraz z ich uzasadnieniami (często pojmowany jako metajęzyk w stosunku do języka prawnego), język prawniczy doktryny — wypowiedzi specjalistów z dziedziny prawoznawstwa oraz język prawniczy potoczny, którym posługują się osoby mówiące o obowiązującym prawie.
