jędrzejewiczowskie reformy

jędrzejewiczowskie reformy,

ustrojowa i programowa przebudowa oświaty pol. zrealizowana z inicjatywy min. J. Jędrzejewicza na mocy ustawy z 11 III 1932.

Zgodnie z założeniami reformy tworzono przedszkola dla dzieci od 3. roku życia; utrzymano 7-letni obowiązek szkolny w zakresie szkoły powszechnej, wprowadzając jednocześnie jej podział na 3 szczeble programowe oraz 3 stopnie realizacji programu, a tym samym 3 formy organizacyjne; pierwszy szczebel programowy obejmował elementarny zakres wykształcenia ogólnego, drugi stanowił rozszerzenie i pogłębienie pierwszego, trzeci dodatkowo przysposabiał do życia społ.-obywatelskiego i gosp.; edukacja w szkole powszechnej, niezależnie od stopnia, trwała 7 lat; szkoła I stopnia miała realizować jedynie pierwszy szczebel programowy z elementami drugiego i trzeciego (wprowadzono więc 2-letnią klasę II i 3-letnią klasę IV); szkoła II stopnia miała obejmować szczebel pierwszy i drugi z elementami trzeciego (wprowadzono 2-letnią klasę VI); jedynie szkoła III stopnia miała realizować całość programu (wszystkie szczeble) — jako jedyna liczyła 7 klas jednorocznych, a klasa VII była przeznaczona dla tych, którzy nie zamierzali uczyć się dalej. Ukończenie drugiego szczebla szkoły powszechnej (VI klasa) umożliwiało uczniom rozpoczęcie nauki na poziomie średnim. Pełną średnią szkołę ogólnokształcącą tworzyło 4-letnie gimnazjum z jednolitym programem oraz 2-letnie liceum o profilach: klas., humanist., mat.-fiz. i przyrodniczym. Reforma uporządkowała sytuację w szkolnictwie zawodowym i podniosła jego rangę; wprowadziła 3 typy szkół: dokształcające, zasadnicze i przysposobienia zawodowego. Zmianie uległ również system kształcenia nauczycieli szkół powszechnych, wprowadzono 2 sposoby przygotowania zawodowego: 3-letnie liceum pedag. (po ukończeniu gimnazjum) i 2-letnie pedagogia na podbudowie programowej liceum. W programie obydwu szkół przewidziano kształcenie ogólne, pedag., przygotowanie społ.-obywatelskie oraz praktykę pedagogiczną.