jawajska literatura
 
Encyklopedia PWN
jawajska literatura,
literatura rozwijająca się początkowo (od IX w.) w języku starojawajskim (kawi); tematy i formy czerpała z indyjskiej literatury buddyjskiej i hinduskiej (gł. z sanskryckich eposów Ramajana i Mahabharata);
treść tych eposów była wykorzystywana przez miejscowy teatr cieni (wajang); w gł. dziele poet. w języku kawi Nagarakretagama (1365) Prapantji dostarczył informacji o wschodniojawajskim państwie Majapahit; od XV w. zaczęła powstawać literatura w języku średniojawajskim — gł. adaptacje arabsko-perskich romansów i malajskich hikajatów (powieści), np. Menak [‘powieść o czynach Amira Hamzaha’]; z XVII–XVIII w. pochodzi Babad Tanah Jawi [‘kronika ziemi jawajskiej’], zbiór jawajskich tradycyjnych opowieści legendarnych i hist., najbardziej znany utwór rodzaju babad [‘kronika’].
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia