japońska rzeźba,
dziedzina sztuki japońskiej. Jako odrębna dziedzina sztuk plast. pojawiła się w Japonii w końcu XIX w.;
japońska rzeźba
Encyklopedia PWN
do tego czasu do rzeźby zaliczano wszelkie rel. i dekoracyjne przedmioty, rzeźbione lub wycinanew różnych materiałach. Pierwszą formą rz.j. były figurki gliniane; VI–VIII w. do Japonii została sprowadzona z Chin i Korei rzeźba buddyjska; ikonografia ustalała zasady przedstawiania boskich istot wg hierarchii. Szkoła Kei z Kōfukuji nadała kierunek rzeźbie okresu Kamakura (XII–XIV w.); później rzeźbiarze powtarzali już tylko poprzednie wzory; w XVw. rzeźba zaczęła upadać. W okresie Edo (1603–1868) wśród mnichów buddyjskich pojawił się nowy styl rzeźby — surowe wizerunki, wykonywane jako akt rel.; w rzeźbie shintō częste są przedstawienia bóstw kami, wzorowane na buddyjskich. Dziedziną rz.j. były także maski, od VIII w. używane do przedstawień tańca, później również w teatrze; najwyższy poziom osiągnęły, wytwarzane od XIV w., maski dla teatru nō. Od XIV w. rozwijała się dekoracyjna rzeźba wewn. i zewn. elementów arch.; wokresie Edo powstał nowy rodzaj rzeźby netsuke. W końcu XIX w. zaczęto naśladować rzeźbę zachodnią; na pocz. XX w. romant. realizm A. Rodina i jego poglądy na sztukę stały się filarem estetyki nowoczesnej rz.j. Po II wojnie świat. w rz.j. znalazły odbicie kierunki rzeźby eur. i amer.; w latach 50. i 60. przyjęła się rzeźba abstrakcyjna, a obecnie sąpodejmowane próby dostosowania rzeźby do przestrzeni miejskiej.
