japońska estetyka
 
Encyklopedia PWN
japońska estetyka,
teoria sztuki rozwijana w Japonii. Jako dziedzina wiedzy pojawiła się w Japonii pod wpływem Zachodu w końcu XIX w.;
współcześnie jest nauką o 2 nurtach — definiującym istotę piękna wg estetyki Zachodu oraz oceniającym prace artyst. przy zastosowaniu tradycyjnych kryteriów; dawniej japońskie piśmiennictwo na temat sztuki osobno zajmowało się poszczególnymi dziedzinami: poezją, dramatem, malarstwem, kaligrafią, muzyką, ceremonią herbaty, sztuką układania kwiatów i projektowania ogrodów; były to uwagi o charakterze pedag. i techn. dociekań (bez ram filoz.) oraz log. analizy problemów estetyki. Przed okresem Heian i w trakcie jego trwania (VIII–XIIw.) koncepcje sztuki pozostawały pod wpływem chiń. klasyki konfucjańskiej; średniowiecze łączyło sztukę z religią — wszystkie sztuki są w harmonii z nauką buddyjską, głoszącą zmienność życia, a sztuka jest przejawem wyższej rzeczywistości. W okresie Edo (1603–1868) e.j., bardziej zróżnicowana i humanist., podkreślała znaczenie emocji w procesie tworzenia dzieła przez artystę i w jego odbiorze przez widza; ważniejsze było przedstawienie symbol. niż realist. opis; przyjmowano założenie, że prawdziwa sztuka obejmuje selektywne postrzeganie piękna, unika rzeczy pospolitych; artysta wybierał więc jako temat naturę, unikając opisu codziennych zdarzeń z życia zwykłych ludzi. Jednym z ulubionych typów piękna była wytworność i jej odmiana — nietrwałość, czyli piękno delikatne i ulotne; tajemnic natury nie można było przedstawić w konkretnym opisie, a tylko zasugerować — im bardziej zwięzła sugestia, tym lepszy efekt.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia