inkorporacja
[łac., ‘wcielenie’]:
inkorporacja
Encyklopedia PWN
1) zebranie przepisów prawnych zawartych w rozmaitych aktach prawnych w usystematyzowaną całość, bez zmiany treści tych przepisów i bez uchylenia mocy obowiązującej aktów, w których były zawarte.
2) rozciągnięcie zwierzchnictwa nad nowym teryotorium i włączenie go jako część składową do danego państwa; w dawnej Polsce inkorporacja była dokonywana w formie przywileju inkorporacyjnego z zachowaniem praw miejscowych, z całkowitym lub częściowym nadaniem praw pol. — np. inkorporacja Rusi Halickiej 1434, Mazowsza 1529, księstw oświęcimskiego i zatorskiego 1562–64, Prus Król. 1569.
