indyjska ikonografia.

indyjska ikonografia.

Posługuje się rozbudowanym i skodyfikowanym językiem symboli, w którym system znaków, określających tożsamość, naturę, kompetencje oraz status bóstwa tworzą postawy (asana), gesty rąk oraz dłoni (hasta, mudra), atrybuty i emblematy, nakrycia głowy i uczesania, wierzchowce (wahana), piedestały (pitha), ornamenty i szaty, także proporcje postaci.

Belur, płaskorzeźba z przedstawieniem bóstw śiwaickich, fragment dekoracji wnętrza świątyni Ćennakeśawa, 1110–41 (Indie)