ikonografia
 
Encyklopedia PWN
ikonografia
[gr. eikṓn ‘obraz’, gráphō ‘piszę’],
dziedzina badań historii sztuki, której zadaniem jest opis i interpretacja elementów treściowych i symbol. w dziełach sztuki;
termin użyty w piśmiennictwie gr. jako eikonographía na oznaczenie przedstawienia obrazowego. W literaturze o sztuce występowała sporadycznie dopiero od 2. poł. XVII w., ikonografia oznaczała wówczas gł. opatrzony biogr. wyjaśnieniami zbiór portretów wybitnych osób ze starożytności oraz współcz.; jednocześnie, od pocz. XVI w., łac. termin icones określał wyobrażenia scen z życia Jezusa i świętych. Dopiero w XIX w. wszedł w powszechne użycie termin ikonografia, mający 3 odrębne, jednocześnie rozwijające się działy: ikonografię portretową, sakralną i przyrodniczą. W 1. poł. XIX w., w związku z żywym zainteresowaniem sztuką średniow., zaczęły się ukazywać pierwsze podręczniki ikonogr. — nauki o tematach występujących w sztuce. W 1. 30-leciu XX w. ikonografia stała się metodą, która łącząc analizę stylu z analizą ikonograf., wyjaśnia symbol. i alegorycznego przedstawienia sztuki dawnej; teoret. podstawy takiej metodzie badawczej dał E. Panofsky, który wyróżnił najgłębszą interpretację treściową dzieła sztuki; jest to tzw. interpretacja ikonologiczna, której celem jest wykrycie treści dzieła sztuki jako zjawiska hist. odzwierciedlającego sytuację polit., społ., ideol. i artyst.; wg Panofskiego ikonologię należy pojmować jako ikonologię interpretującą. Także nauka pomocnicza historii.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia