hokej na trawie
 
Encyklopedia PWN
hokej na trawie,
dyscyplina sport.;
zespołowa gra sport. 2 drużyn po 11 zawodników (w tym bramkarz) na boisku o wymiarach 91,4 × 55 m, pokrytym zwykle sztuczną trawą (dawniej także naturalną); czas gry 2 × 35 min z 10-minutową przerwą; celem jest wbicie twardej, skórz. lub plastikowej piłki (o obwodzie 22,4–23,5 cm i masie 156–163 g) do bramki przeciwnika (2,14 m wys. i 3,66 m szer.) za pomocą drewnianego kija, tzw. laski. Hokej na trawie należy do najstarszych sportów zespołowych; badania archeol. wykazały istnienie podobnych gier w Chinach ok. 4650 p.n.e. i w Indiach ok. 550 p.n.e., a także wśród Indian Ameryki Południowej i Północnej, w staroż. Egipcie, Grecji i Rzymie; pierwsze przepisy oprac. 1875 w Wielkiej Brytanii, a 1886 został utworzony w Londynie pierwszy Związek Hokejowy; 1924 w Paryżu powstała Międzynar. Federacja Hokeja na Trawie (FIH), a od 1927 istnieje Międzynar. Kobieca Federacja Hokeja na Trawie (IFWHA); 1908 hokej na trawie włączono do programu igrzysk olimpijskich, następnie został wycofany i przywrócony 1920; kobiety w igrzyskach olimpijskich startują od 1980; pierwsze mistrzostwa Europy rozegrano 1970, a świata — 1971. W Polsce pierwsze sekcje hokeja na trawie utworzono 1907 we Lwowie, później (1921) w Poznaniu i Gnieźnie; 1926 został zał. Pol. Związek Hokeja na Trawie; po II wojnie świat. hokej na trawie rozwijał się gł. w Wielkopolsce i na Śląsku.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia