hiacynt, Hyacinthus,
rodzaj z rodziny hiacyntowatych (Hyacinthaceae, obecnie wydzielonej z liliowatych);
hiacynt
Encyklopedia PWN
pochodzi z Bliskiego Wschodu, Azji Mniejszej i północnej Afryki, obejmuje 3 gatunki; najczęściej jest uprawiany h. wschodni, H. orientalis — w Europie od XVI w.; wyrastające z piętki cebuli długie, równowąskie liście są rozetowato skupione wokół mięsistego pędu kwiatostanowego; na jego szczycie są zebrane w gronach dzwonkowate kwiaty, niebieskie, białe, różowe, rzadziej żółte i czerwone, silnie pachnące; liczne odmiany reprodukuje się w gruncie; wykopane w czerwcu największe cebule po poddaniu różnym zakresom temperatur (preparowanie), są używane do pędzenia w szklarni, w doniczkach w okresie zimowym; ponadto są sadzone w ogrodach, wówczas kwitną wiosną; po letnim przechowywaniu cebule sadzi się na zagonach; wymagają zabezpieczenia przed mrozem.
