hetycki język, język nesycki (od miasta Nesa),
język z rodziny indoeuropejskiej;
hetycki język
Encyklopedia PWN
najlepiej znany z języków anatolijskich; j.h. mówiono w Azji Mniejszej w II tysiącl. p.n.e.; jako substrat poświadczony już w staroasyr. tekstach klinowych z Kanesz (Nesa, XVIII–XVII w. p.n.e.); gł. język dokumentów klinowych z Hattusas, stolicy państwa Hetytów; w dziejach j.h. rozróżnia się 3 okresy: starohetycki (poł. XVII–XV w.), średniohetycki (przeł. XV i XIV w.), nowohetycki (pocz. XIV w.–XIII w.), średniohetycki (poł. XV–pocz XIV w. p.n.e), nowohetycki (pocz. XIV–XIII w. p.n.e.); teksty starohetyckie są najstarsze w rodzinie indoeuropejskiej.
