hełm
arch. zwieńczenie wieży, często o ozdobnym kształcie;
[niem.],
hełm
Encyklopedia PWN
wykonane z drewna, rzadziej z kamienia, cegły; kryty dachówką, blachą lub gontem; obecnie głównie ze stali; w architekturze średniowiecznej hełmy miały najczęściej formę ostrosłupa lub stożka, zazwyczaj o smukłych proporcjach (iglica); hełmy późnogotyckie — zdobione wieżyczkami, sterczynami i szczytami; renesansowe — wielokondygnacyjne, dekorowane kulami i obeliskami; barokowe — baniaste, cebulaste, gruszkowate, występujące niekiedy w układach z iglicami, latarniami i galeryjkami; klasycystyczne — obeliskowe; hełmy są charakterystycznym elementem budownictwa cerkiewnego.
