heksachord
 
Encyklopedia PWN
heksachord
[gr.],
muz. wycinek skali diatonicznej (diatonika), szereg 6 dźwięków (w obrębie seksty) z półtonem w środku;
heksachord stanowił podstawę podziału materiału dźwiękowego oraz systemu solmizacji od czasu Guido d’Arezzo (1050) aż do XVII w.; 3 odmiany heksachordu: naturale od c, durum od g, molle od f (b zamiast h); nazwy stopni: ut, re, mi, fa, sol, la.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia